Η Ελλάδα οδεύει στην έξοδο από τη σκληρή επιτροπεία των θεσμών, μεταβαίνοντας σε μια νέα περίοδο, κατά την οποία είναι πλέον δεδομένη η συνέχιση μιας μορφής εποπτείας. Ο κλάδος της Υγείας, αν και τα πρώτα μνημονιακά χρόνια θεωρήθηκε ως ένας από τους βασικούς παράγοντες συμβολής στην ανάταση της ελληνικής οικονομίας, τελικώς περιθωριοποιήθηκε. Η διασύνδεσή του με τη στυγνή δημοσιονομική προσαρμογή, που επέβαλε περιορισμό δαπανών, δραματικά μέτρα και επιβαρύνσεις στην ιδιωτική υγεία, λειτούργησε ως τροχοπέδη στην όποια προσπάθεια ανάπτυξης.