Η εξουθένωση των Video-Κλήσεων ήρθε για να μείνει;

Η πανδημία είναι σαφώς μια από τις πιο βίαιες αφορμές που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, όπου χρειάστηκε να παρθούν μέτρα που θα αλλάζαν άρδην και άμεσα την καθημερινότητα όλων, αναφορικά με τη λειτουργία των επιχειρήσεων, αλλά και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και μαζί με αυτά τα μέτρα, ήρθαν κι οι video-κλήσεις σε υπερ-αυξημένο ποσοστό. Πόσο τελικά μας βοήθησαν, όμως, και ποιες συνέπειες μπορεί τις συνοδεύουν για την υγεία μας;
Βιωματικά μπορώ να σας πω, ότι όταν το 8ωρο ή 10ωρο ενός εργαζομένου, καταλήγει να μετατρέπεται σε μια virtual καθημερινότητα ισάξιων ωρών, ή έστω και λιγότερων, με συνεχόμενες ή διακοπτόμενες video-κλήσεις, τότε αργά η γρήγορα ο οργανισμός μας θα οδηγηθεί σε burn out. Αυτό ισχύει, είτε η συμμετοχή μας είναι μόνο ακουστική, πόσο μάλλον δε, αν χρειάζεται να συμμετέχουμε ενεργά, μιλώντας για μεγάλη διάρκεια. Εδώ έχει νόημα να σταθώ και να ρωτήσω:
«Έχετε προσέξει πως, μιλώντας κατά τη διάρκεια των video-κλήσεων, νιώθουμε πως η φωνή μας χρειάζεται να είναι πιο δυνατή;» Είναι γεγονός. Το ζήτημα όμως δεν είναι στο ότι καταλήγουμε να μιλάμε εντονότερα και να κουράζουμε σε συνεχόμενη τάση τις φωνητικές μας χορδές, τους αδένες μας και την γνάθο μας. Το ζήτημα είναι, ότι ακόμα κι αν παρακολουθούμε παθητικά, η εξουθένωση είναι δεδομένη και έχει ήδη και όνομα: #ZoomFatigue.

Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:

Η εξουθένωση των Video-Κλήσεων ήρθε για να μείνει;