Στην κατεύθυνση αυτή, εξετάζουμε τις επερχόμενες αλλαγές, οι οποίες φαίνεται να επηρεάζουν τρία διαφορετικά στοιχεία/διαστάσεις της εργασίας: το Εργατικό Δυναμικό (ποιος κάνει την Εργασία), τον Εργασιακό Χώρο (πού πραγματοποιείται η Εργασία) αλλά και την ίδια την έννοια και το αντικείμενο της Εργασίας (τι είναι η Εργασία). Και τα τρία αυτά στοιχεία έδειχναν να μετασχηματίζονται με έναν πιο γραμμικό, ως τώρα, τρόπο, δεχόμενα επιρροές από διάφορες «δυνάμεις διατάραξης» (disruptors) που έχουν να κάνουν με την τεχνολογία, την πληθώρα των δεδομένων, τον φόβο του αυτοματισμού αλλά και με θέματα που αφορούν στην ποικιλομορφία του εργατικού δυναμικού, στη συνύπαρξη διαφορετικών γενεών εντός του εργασιακού οικοσυστήματος και στη δυνατότητα εναλλακτικών μορφών συνεργασίας. Για να ανταποκριθούν και να προσαρμοστούν σε αυτά τα νέα δεδομένα, οι Οργανισμοί θεωρούσαν ότι έχουν στη διάθεσή τους ένα εύλογο χρονικό διάστημα μερικών ετών. Όμως η πανδημική κρίση ήρθε να ανατρέψει ολοκληρωτικά αυτήν την εντύπωση, καθώς δημιούργησε νέες προκλήσεις, καινούριες ανάγκες και επικαιροποιημένα χρονοδιαγράμματα, και επιτάχυνε με τόσο εκθετικούς ρυθμούς το Μέλλον της Εργασίας, ώστε ο μετασχηματισμός ετών έπρεπε να συμπυκνωθεί και να πραγματοποιηθεί μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες ή ακόμα και ημέρες.
Είναι σαφές λοιπόν ότι το «Μέλλον» της εργασίας βρίσκεται ήδη εδώ και μάλιστα ήρθε για να μείνει, ενώ η προσδοκία επιστροφής στην πρότερη «κανονικότητα» φαίνεται πλέον να απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Οι Οργανισμοί που το συνειδητοποίησαν αυτό από νωρίς, δεν προσπάθησαν απλώς να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα και να επιβιώσουν σε μία δύσκολη περίοδο. Αντ’ αυτού επέλεξαν να αλλάξουν συνολικά τον τρόπο σκέψης και δράσης τους, ώστε να βρουν και να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες αυτές που θα τους κάνουν να ξεχωρίσουν αλλά και να ακμάσουν μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: