Στην κοινωνία των τελευταίων δεκαετιών, με τους ραγδαίους ρυθμούς αλλαγής (οικονομική κρίση, κλιματική αλλαγή, εργασιακή αβεβαιότητα), όταν αυτό που μας περιβάλλει γίνεται αβέβαιο, η αυταπάτη ότι έχουμε τόσες «δεύτερες επιλογές», που μας αποζημιώνουν για το βάσανο της προσωρινότητας, είναι ελκυστική. Το να μετακινούμαστε από τη μια σχέση στην άλλη (που είναι περισσότερο ελπιδοφόρα επειδή δεν την έχουμε ακόμα δοκιμάσει) φαίνεται πιο εύκολο και δελεαστικό από το να δεσμευόμαστε σε μια μακρά προσπάθεια επιδιόρθωσης των ατελειών της παρούσας σχέσης μας, προκειμένου να την μετασχηματίσουμε σε ουσιαστική και βαθιά σύνδεση.