Το επάγγελμα… μάνατζερ δεν γοητεύει τη νέα γενιά εργαζομένων

Όλο και περισσότερες έρευνες, κυρίως μετά την πανδημία Covid, το επιβεβαιώνουν: οι νέοι δεν ονειρεύονται πλέον να γίνουν μάνατζερ. Δεν επιθυμούν στον εργασιακό τους βίο να αναλαμβάνουν θέσεις όλο και μεγαλύτερης ευθύνης, δεν τους ενδιαφέρει να ανεβαίνουν ιεραρχικά, δεν τους γοητεύουν τα διευθυντικά αξιώματα, δεν θεωρούν δημιουργική πρόκληση τη λήψη αποφάσεων και το συντονισμό συλλογικών ενεργειών που παράγουν σπουδαία αποτελέσματα για την επιχείρηση, για την αγορά και για τους υφισταμένους τους και ασφαλώς για τους ίδιους.

Έρευνα που διενήργησε η εταιρεία επαγγελματικής κατάρτισης Cegos σε δέκα χώρες (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Τουρκία, Βραζιλία, Χιλή και Μεξικό) προσπαθεί να απαντήσει γιατί οι νεότεροι εργαζόμενοι απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τις θέσεις ευθύνης. Και, από την άλλη, προσπαθεί να ανακαλύψει τι είναι αυτό που παρακινεί όσους πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα και αναλαμβάνουν διευθυντικές αρμοδιότητες. Πώς βιώνουν δηλαδή την ανάληψη της θέσης τους και τι προσδοκίες έχουν.

Η έρευνα διενεργήθηκε σε περισσότερα από 4.000 στελέχη επιχειρήσεων που ανέλαβαν για πρώτη φορά διευθυντικές αρμοδιότητες. Σε «νέους προϊστάμενους» δηλαδή, που ασκούν τα καθήκοντά τους επί χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο ετών. Στην έρευνα συμμετείχαν επίσης περίπου 400 διευθυντές ανθρώπινου δυναμικού που κατέθεσαν τις εμπειρίες τους.

Το πρώτο – και κεντρικό – συμπέρασμα από αυτή την έρευνα είναι ότι οι διοικήσεις τεσσάρων από τις δέκα εταιρείες που συμμετείχαν (ποσοστό ακριβώς 40%) «δυσκολεύονται να προσδιορίσουν τα προφίλ των μελλοντικών διευθυντών», όπως γράφει η Σαρά Ντιμό στη γαλλική οικονομική εφημερίδα «Les Echos». Γιατί δυσκολεύονται; Απλούστατα, διότι τα προφίλ των εργαζομένων που έχουν προσδιοριστεί ως υποψήφια για προαγωγή σε διευθυντικές θέσεις, δηλώνουν απρόθυμα να ανέβουν στην ιεραρχία.