Η μοναξιά δεν αναγγέλλεται. Δεν φοράει ημερολόγιο, δεν ζητά την άδεια της ηλικίας, δεν κοιτάζει αν ο ήλιος λάμπει ή αν πέφτει βροχή. Έρχεται όταν το μέσα μας πάψει να συνομιλεί με το έξω. Μπορεί να βρεθεί στα νιάτα και στα γηρατειά, στην ευτυχία και στη θλίψη, στην πολυκοσμία και στην απομόνωση. Δεν έχει εποχή – έχει πρόσωπο. Το δικό μας.
Πόσες φορές περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους ανθρώπους, και νιώθαμε άδειοι. Πόσες φορές ακούσαμε φωνές, γέλια, λόγια – μα μέσα μας κυριαρχούσε μια ηχηρή σιωπή. Η μοναξιά δεν γεννιέται από την απουσία των άλλων. Γεννιέται από την απουσία της σύνδεσης. Δεν είναι η έλλειψη συντροφιάς που μας πονάει, αλλά η έλλειψη αλήθειας μέσα σ’ αυτή.
Μπορείς να είσαι μόνος ανάμεσα σε φίλους. Μπορείς να είσαι μόνος ανάμεσα στην οικογένεια, στον σύντροφο, στα παιδιά σου. Μπορείς να γελάς, να δουλεύεις, να ταξιδεύεις — και ταυτόχρονα να φωνάζει μέσα σου ένας βουβός πόνος, ανεξήγητος για τους άλλους, ανείπωτος για σένα.