Ελπίζοντας, με συνοδοιπόρο τον Ναζίμ Χικμέτ και τη Maya Angelou….

«Γιατί να ελπίζω; Γιατί να ονειρεύομαι;»…
Αυτές ήταν οι δύο βασικές ερωτήσεις που μου έθεσε μία καινούργια μου θεραπευόμενη με αφορμή το προηγούμενό μου άρθρο και μου έδωσε ένα σημείωμα με διάφορες σκέψεις της.
………………………………………..
«Βλέπω στην τηλεόραση την κατάντια μας και δεν φοβάμαι να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη. Βλέπω την απανθρωπιά μας. Βλέπω τους πρόσφυγες να πεινούνε, να πεθαίνουν και εμείς να μην κάνουμε τίποτα. Βλέπω την ανεργία, την ανθρωπιστική και την οικονομική κρίση.
Βλέπω ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν από τη ζωή μου και να μην προλαβαίνω να απολαύσω τίποτα μαζί τους. Βλέπω την αδιαφορία τους, την απανθρωπιά τους, την αδικία τους, το σκληρό τους πρόσωπο, την κοροϊδία τους. Βλέπω καινούργιους ανθρώπους που συνέχεια προσπαθώ εγώ να γίνουν φίλοι μου, που συνέχεια προσπαθώ εγώ να τους δείξω ότι αξίζω να είμαι στη ζωή τους, ότι θέλω να μοιραστώ το χρόνο μου μαζί τους. Βλέπω ανθρώπους που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να πετύχουν το σκοπό τους. Τους βλέπω να εστιάζουν μόνο στο Εγώ τους, στις ανάγκες τους και στα θέλω τους και να μην δίνουν σημασία στον συνάνθρωπό τους. Τους βλέπω να μου λένε ότι δεν τράβηξε η επικοινωνία μας, ότι γνώρισαν μία άλλη υπέροχη γυναίκα, ότι δεν είναι ερωτευμένοι μαζί μου, ότι κουράστηκαν από τη σχέση μας. Τους βλέπω να εστιάζουν στα χρήματα που βγάζω και στη θέση που έχω και να έρχονται στην επιφάνεια όλα τα απωθημένα, οι αδυναμίες και τα κόμπλεξ τους. Τους βλέπω να δίνουν συνέχεια συμβουλές και να μην νοιάζονται αν πληγώνουν τους υπόλοιπους.
Ε λοιπόν, βαρέθηκα…

Αναλυτικότερα στο αρχείο που επισυνάπτεται.