Ένα παραμύθι για την Πρωτοχρονιά…

Μία φορά και έναν καιρό ήταν μία νεραϊδούλα …
Όπως όλες οι νεραϊδούλες είχε και εκείνη ένα ταλέντο.. Ήταν χρυσοχέρα.. Έτσι, ό,τι έφτιαχνε φαινόταν τόσο όμορφο, ό,τι μαγείρευε φαινόταν τόσο λαχταριστό, ό,τι έγραφε ακουγόταν σαν μουσική στα αυτιά των παιδιών, όταν τραγουδούσε πήγαιναν οι άλλες νεραϊδούλες για να την ακούσουν και ό,τι σχεδίαζε ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής..
Τον τελευταίο καιρό όμως η νεραϊδούλα δεν ήταν χαρούμενη με τίποτα από όσα έφτιαχνε.. Προτιμούσε να μένει μέσα στο σπίτι και να κοιτάζει από το παράθυρο.. Τα φαγητά που έφτιαχνε της φαίνονταν όλα άνοστα, τα παραμύθια που έγραφε τα έσκιζε και τα πετούσε στο τζάκι.. Ακόμα και το δέντρο που είχε στολίσει για τα Χριστούγεννα της φαινότανε μικρό, άσχημα στολισμένο, με μικρές μπάλες… Κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέπτη και έβλεπε ένα άσχημο πρόσωπο και έκλαιγε..
Και έτσι …. σταμάτησε να κοιτάζει τον εαυτό της.. Σταμάτησε να μαγειρεύει, σταμάτησε να γράφει, σταμάτησε να μιλάει και να τραγουδάει.. Τα ξανθά της μαλλιά έγιναν πιο άγρια, το χαμόγελό της είχε σταματήσει να σχηματίζεται στο πρόσωπό της και ένιωθε μία μόνιμη θλίψη στην καρδιά της ..
Μέχρι που μια μέρα άκουσε κάποιον να χτυπάει την πόρτα.. Κουκουλώθηκε με την κουβερτούλα της και έκλεισε τα μάτια.. Παρακαλούσε όποιος ήταν να έφευγε γρήγορα.. Εκείνος όμως επέμενε και δεν σταμάτησε να χτυπάει..
-Φύγε όποιος και αν είσαι.. Δεν θέλω τίποτα.. Δεν χρειάζομαι κανέναν, ακούς; Πονάει η καρδούλα μου, είπε και ξέσπασε σε κλάματα..
Τα χτυπήματα στην πόρτα όμως συνέχιζαν.. Έτσι, αναγκαστικά πήρε την κουβερτούλα της στην πλάτη και άνοιξε ελάχιστα την πόρτα.. Το φως του ήλιου που έπεφτε πάνω στις χιονισμένες αυλές την τύφλωσε..

-Ποιος είσαι εσύ;, ρώτησε τον μικρό καλικάντζαρο που στεκότανε στην πόρτα..
-Με στέλνει ο Άγιος Βασίλης, είπε εκείνος και την έσπρωξε δυναμικά... Σου έχω φέρει ένα δώρο, συνέχισε και άρχισε να ανοίγει τα παντζούρια .. Το φως ξαφνικά πλημμύρισε το σπίτι.
-Κλείστα.. Τι κάνεις; φώναξε η νεραϊδούλα και κουκουλώθηκε με την κουβέρτα..
-Σου έχω φέρει ένα δώρο, είπε σταθερά εκείνος και άρχισε να ανοίγει το κουτί..
Μέσα υπήρχε μία μικρή γυάλινη σφαίρα..
-Θέλω να σου δείξω κάτι, της είπε εκείνος και αφού τράβηξε την κουβέρτα, της έβαλε την γυάλινη μπάλα στο τραπέζι μπροστά της..

Και ξαφνικά μέσα στην γυάλινη σφαίρα άρχισαν να εμφανίζονται οι φίλες της.. Φαινόταν το χωριό τους και τα σπίτια τους.. Έπεφτε χιόνι πυκνό και το τζάκι έκαιγε.. Έβλεπε όλες τις φίλες της… η μία φορούσε ένα φόρεμα που της είχε ράψει, η άλλη κρατούσε ένα γούρι που εκείνη είχε διακοσμήσει, η άλλη κρατούσε ένα πιάτο με αχνιστούς κουραμπιέδες σαν αυτούς που είχε φτιάξει πέρσι.. Όλες ήταν γύρω της και φαινόταν τόσο όμορφες, με αυτά που εκείνη είχε δημιουργήσει για αυτές. Γιατί τόσο καιρό δεν έβλεπε πως όλα όσα έφτιαχνε ήταν όμορφα;

Τα δάκρυα άρχισαν να φαίνονται στα μάτια της μικρής νεραϊδούλας..
-Μην κλαις, της είπε το ξωτικό και συνέχισε.. Είναι όλες φίλες σου και τιμάνε αυτά που τους έχεις φτιάξει.. Σε αγαπάνε πολύ από ότι φαίνεται, είπε πονηρά το ξωτικό.. Ίσως περισσότερο από ότι αγαπάς τώρα εσύ τον εαυτό σου, της είπε και της χαμογέλασε πονηρά..

Τα δάκρυα πλέον τρέχανε από τα μάτια της μικρής νεραϊδούλας, η οποία πήρε την κουβέρτα της και σκεπάστηκε τελείως για να μην την βλέπει κανείς.. Έτσι, την πήρε και ο ύπνος.. Και ήταν ένας ύπνος γλυκός.. Ένας ύπνος που διήρκησε πολλές ώρες, τόσες που δεν θυμάται..

Αυτό που θυμάται όμως είναι ξαφνικά να υπάρχει μία μυρωδιά στο σπίτι…
-Κουραμπιέδες μου μυρίζουνε, σκέφτηκε.. Και η κοιλίτσα μου γουργουρίζει..
Και ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι να χαϊδεύει το πρόσωπό της και τα μαλλιά της.. Και τα ξύλα στο τζάκι ακουγότανε σαν μουσική στα αυτιά της, τα φωτάκια στο δέντρο καίγανε και κάλαντα ακουγότανε στο δρόμο..

-Ονειρεύομαι, σκέφτηκε η μικρή νεραϊδούλα..
Ήταν όμως όνειρο ή μήπως ήταν όλες οι φίλες της εκεί, για να την αγκαλιάσουνε, για να την χαϊδέψουνε και να της γελάνε;
Η μία την έσπρωχνε στο μπάνιο, η άλλη της χτένιζε τα μαλλιά, η άλλη την βοηθούσε να φορέσει το αγαπημένο της φόρεμα και η άλλη είχε φτιάξει ζεστή σοκολάτα.. Ήταν όλες εκεί.. Εκεί για να τις δείξουνε πόσο την αγαπάνε, εκεί για να της θυμίσουνε πόσο πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της, εκεί όταν χρειάστηκε τη βοήθειά τους και δυσκολευότανε να την ζητήσει..
…………………………………………………………………………………………………………………………….
Δείξτε την αγάπη σας σε αυτούς που αγαπάτε, μοιραστείτε τους φόβους σας και μην αφήσετε τη θλίψη να σταθεί εμπόδιο σε μικρές και μεγάλες στιγμές ευτυχίας…
Χρόνια Πολλά γεμάτα υγεία και όμορφες στιγμές..

Ελένη Σολταρίδου