Το άρθρο αυτό έχει μία ιδιαιτερότητα.. Ξεκίνησα να το δουλεύω πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ο τίτλος του ήταν «Περιμένοντας την Άνοιξη» και το έστειλα μόλις το ολοκλήρωσα στο Γραφείο Διασύνδεσης του Πανεπιστημίου.. Επειδή όμως πολύ συχνά τα γεγονότα μας προλαβαίνουν, δεν πρόλαβε να δημοσιευτεί με την αρχική του μορφή (θα σας εξηγήσω στη συνέχεια τι εννοώ) και εγώ άρχισα να το ξανασκέφτομαι, γιατί ήθελα να αποδώσω έναν φόρο τιμής, γιατί ήθελα να μας υπενθυμίσω ορισμένα σημαντικά πράγματα…
Το άρθρο λοιπόν ξεκίνησε ως εξής…
Σάββατο βράδυ και προσπαθώ να σκεφτώ το επόμενό μου άρθρο… Κινητοποιώ αυτό που συχνά αποκαλώ χαριτολογώντας τη βοήθεια του κοινού.. Φίλοι, γνωστοί, αναζήτηση ερευνών, αναζήτηση ενός ενδιαφέροντος άρθρου. Τίποτα όμως που να μου αρέσει. Τίποτα που να κινητοποιεί το ενδιαφέρον μου..
Και ξαφνικά με ρωτάει ο σύζυγός μου, αν ετοίμασα το επόμενο μου άρθρο.. Νομίζω ότι τον κοίταξα μάλλον θυμωμένα γιατί θεώρησα ότι δεν καταλάβαινε πως προφανώς τόσες μέρες αυτό ψάχνω και ότι δεν έχω καμία έμπνευση.. Ακάθεκτος εκείνος συνέχισε και με ρώτησε γιατί δεν γράφω («επιτέλους») για την κρίση και την επίδραση της κρίσης πάνω μας.. Τον κοίταξα ξανά μάλλον θυμωμένα και ίσως απορριπτικά, εκείνος δεν πτοήθηκε εκ νέου και πάλι ακάθεκτος συνέχισε.. «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γράφεις ένα άρθρο για την ψυχολογία μας εν καιρώ κρίσης αλλά προσθέτοντας την θετική ψυχολογία που τόσο πολύ σου αρέσει. Γράψε ένα άρθρο με τίτλο: Περιμένοντας την Άνοιξη»..
Και απλά σε εκείνο το σημείο νομίζω ότι ο χρόνος σταμάτησε και είδε εκείνη την λάμψη που ήξερε ότι πέτυχε το στόχο του.. Μου άρεσε τόσο πολύ ο τίτλος.. Περιμένοντας την Άνοιξη… Και εκεί σκέφτηκα το Παράπονο, του Οδυσσέα Ελύτη.
Η συνέχεια στο αρχείο που επισυνάπτεται.