Αν μελετήσει κανείς βιογραφίες καλλιτεχνών, θα δει ότι πολλοί έκαναν “χαμαλοδουλειές” (εντελώς α-πολιτικαλ και καθόλου κορέκτ ο όρος) πριν τα καταφέρουν. Όταν αναφερόμαστε στο παρελθόν τους, θαυμάζουμε το γεγονός ότι ήταν διατεθειμένοι να κάνουν τέτοιες δουλειές.
Από την άλλη όταν κάποιος που γνωρίζουμε κάνει μια δουλειά που θεωρούμε “χαμαλίκι” έχουμε μια στάση οίκτου, αν όχι υποτιμητική. Κι όμως. Θέλει γενναιότητα να κάνεις αυτό που η κοινωνία δεν θεωρεί “σπουδαίο” και να του δίνεις εσύ νόημα. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Και καμιά δουλειά δεν είναι μόνιμη εκτός κι αν εσύ το αποφασίσεις.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: