Ο Σεπτέμβριος μετά το καλοκαίρι ξεκινά πάντα πολύ δυναμικά, ο Ιανουάριος «κλείνει» τις γιορτινές ημέρες με μια αισιοδοξία για το νέο έτος κι ο Μάιος ακολουθεί το Πάσχα, μ’ ένα τελευταίο σπρώξιμο πριν την ανάπαυλα των καλοκαιρινών διακοπών. Σε κάθε έναν από τους τρεις μήνες που ανέφερα, ουκ ολίγα στελέχη συνειδητοποιούν ότι ο καιρός περνάει και τους βρίσκει στην ίδια θέση και σε συνθήκες εργασίας μη επιθυμητές που δεν αλλάζουν, παρά την υπομονή και τις ευκαιρίες που δίνουν στον ρόλο, αλλά και τον εργοδότη τους. Και κάθε φορά καταλήγουν να υπόσχονται στον εαυτό τους νοερά «αυτή τη φορά θα κάνω κάτι γι’ αυτό».
Κι όμως, το βιογραφικό τους δεν ανανεώνεται τελικά ποτέ – επίτηδες χρησιμοποιώ παθητική φωνή, μιας και δεν θα ανανεωθεί ποτέ μόνο του, χρειάζεται οι ίδιοι να πάρουν την απόφαση να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Τα προφίλ τους στα Social Media επαγγελματικής δικτύωσης (βλ. LinkedIn, Glassdoor) δεν ενημερώνονται και το ίδιο κι οι λογαριασμοί τους στα job sites που παράγουν καθημερινά αγγελίες. Και, κυρίως, δεν προκύπτει καν η σκέψη να απευθυνθούν σε συμβούλους εργασίας (recruitment agencies) ή να ζητήσουν τη βοήθεια συμβούλων καριέρας – ειδικά τα στελέχη που έχουν αφιερώσει πολλά έτη σε έναν οργανισμό και έχουν αποστασιοποιηθεί πλήρως από την αγορά εργασίας και τις σύγχρονες μεθόδους αναζήτησης θέσεων. Αδιέξοδη αντιμετώπιση, θα χαρακτήριζα όλη την παραπάνω άρνηση και αναβλητικότητα, σε μια άκρως ανταγωνιστική αγορά που απαιτεί ακαριαίες, στρατηγικές και μελετημένες κινήσεις.
Και ξαφνικά, ανοίγει μια θέση που φαντάζει πιο κατάλληλη από ποτέ κι εσείς ο πιο κατάλληλος υποψήφιος. Κι όμως, κάτι λείπει.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: