Τον περασμένο Μάρτιο, όταν άρχισαν να εφαρμόζονται τα μέτρα κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, αν γινόταν κάποια σχετική έρευνα, ως το δημοφιλέστερο ίσως μέτρο θα ψηφιζόταν η εργασία από το σπίτι.
Η ιδέα του να μη χρειάζεται να βγεις από το σπίτι, να μπλέξεις στην κίνηση / να στριμωχτείς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να βρεις και να σιδερώσεις τι θα φορέσεις ή να συναντήσεις συναδέλφους, που για να το θέσουμε κομψά, θα μπορούσες να ζεις και χωρίς αυτούς, έμοιαζε σε πολλούς ιδιαίτερα ελκυστική.
Ιδιαίτερα ελκυστική φάνηκε η ιδέα και στους εργοδότες, καθώς ο φόβος ότι οι εργαζόμενοι θα «λούφαραν» μετριάστηκε από τη δυνατότητα ελέγχου που προσφέρει πλέον η τεχνολογία αλλά και από τη μείωση των λειτουργικών εξόδων.
Καθώς όμως οι μήνες πέρασαν, η οπτική, τουλάχιστον των εργαζομένων αλλά και της επιστήμης για τις συνέπειες της εργασίας από το σπίτι, είναι πιο σφαιρική και οδηγεί σε πιο δυσάρεστα συμπεράσματα.