Γενικά βαριέμαι τους ανθρώπους που γκρινιάζουν. Πλέον, περισσότερο από ότι παλαιότερα. Κάποτε το έκανα κι εγώ. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ειδικά μετά τα σχολικά χρόνια και αφού ξεκίνησα να δουλεύω, γκρίνιαζα. Είχα να διαμαρτυρηθώ για κάτι. Κάτι με ενοχλούσε, κάτι θα ήθελα λίγο διαφορετικό ή λίγο καλύτερο. Ακόμα κι αν έβρισκα κάτι διαφορετικό ή λίγο καλύτερο, πάλι θα έβρισκα κάτι για να διαμαρτυρηθώ. Το χειρότερο όμως ξέρεις πιο ήταν; Το έκανα και στον εαυτό μου αυτό. Για ότι κι αν έκανα, έβρισκα κάτι που δεν μου άρεσε. Κάτι που με ενοχλούσε και με έκανε να δυσανασχετώ. Μπορεί να ήταν κάτι στο σώμα μου, μπορεί στο πρόσωπο μου, κάτι στη συμπεριφορά μου, οτιδήποτε. Για πολλά χρόνια με θυμάμαι απλά να δυσανασχετώ. Και πως το άλλαξα αυτό; Δεν ήταν κάτι εύκολο και χρειάστηκα χρόνο. Όχι τόσο για να βρω τη λύση αλλά κυρίως για να βρω κουράγιο να την εφαρμόσω.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: