Το Σύνδρομο του Απατεώνα (IS) αναφέρεται σε μία εσωτερική εμπειρία του ατόμου, η οποία έχει να κάνει με την πεποίθηση του, ότι δεν είναι τόσο ικανό, όσο οι άλλοι το αντιλαμβάνονται. Αυτή είναι μία σκέψη η οποία απαντάται συχνά στα ευφυή άτομα, στα άτομα με σημαντικά επιτεύγματα, και συνδέεται στενά με την τελειομανία. Το άτομο χαρακτηρίζεται από την αδυναμία να εσωτερικεύσει τα επιτεύγματά του και από έναν επίμονο φόβο ότι θα εκτεθεί. Παρά τα εξωτερικά αποδεικτικά στοιχεία της ικανότητας του, το άτομο παραμένει πεπεισμένο ότι είναι «απατεώνας» και δεν αξίζει την όποια επιτυχία. Κάθε αποδεικτικό για την επιτυχία του απορρίπτεται ως τύχη ή ως αποτέλεσμα της εξαπάτησης των άλλων, ώστε να πιστέψουν ότι είναι πιο ευφυές και ικανό από ότι πιστεύει το ίδιο ότι είναι. Ο όρος IS χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους ψυχολόγους Suzanna Imes και Pauline Rose Clance τη δεκαετία του 1970. Όταν εισήχθη η έννοια του IS, αρχικά θεωρήθηκε ότι ισχύει κυρίως για γυναίκες με υψηλές επιδόσεις και επιτυχίες, από τότε όμως εντοπίζεται σε άτομα ανεξαρτήτως φύλου και επιτευγμάτων.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Το “Σύνδρομο του Απατεώνα”: Αιτίες, τύποι εμφάνισης και στρατηγικές αντιμετώπισης