Kατά τη διάρκεια της πανδημίας οι εσωστρεφείς μπόρεσαν να βρουν ένα σημάδι ελπίδας και θετικής πτυχής σε μια κατά τα άλλα αρνητική και αγχώδη συνθήκη. Συγκεκριμένα, ο εσωστρεφής βίωσε την απουσία της πίεσης από τους άλλους για εξόδους και αλληλεπιδράσεις. Η μοναχικότητα και η λειτουργική παραγωγικότητα, που συνήθως τον εκφράζει, έχρισαν την τηλεργασία μια ιδανική επιλογή. Ακόμα, ο εσωστρεφής έτεινε να νιώθει λιγότερο "διαφορετικός" και χωρίς τύψεις αν δεν μπορούσε να έρθει σε κοινωνική επαφή, καθώς με την καραντίνα το "είναι δύσκολο να βρεθούμε" έγινε εύκολα αποδεκτό.
Σαφέστατα, αυτό δε σημαίνει πως σε έναν εσωστρεφή δεν έλειψε η οικογένειά του, οι φίλοι του ή οι αγαπημένες του δραστηριότητες. Απλώς είχε πλέον την ευκαιρία να επιλέγει αυτός ελεύθερα τον ρυθμό που θέλει να επικοινωνήσει μαζί τους και –ίσως– χωρίς να νιώθει επίκριση γι’ αυτό.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Η πανδημία με έφερε πιο κοντά με την εσωστρέφειά μου: Πώς θα επιστρέψω στην κανονικοτητα;