«Ας είχα κι εγώ λίγη τύχη….», ή «αν ήμουνα τυχερός, θα έβλεπες τι θα είχα καταφέρει…». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις; Φράσεις που απομονώνουν όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους και ορίζουν την Τύχη σαν τον μοναδικό παράγοντα επιτυχίας. Η Τύχη μας συντροφεύει, έστω και με την απουσία της, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ήταν θεότητα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, προσωποποίηση της ευμάρειας και του πλούτου μιας πόλης. Την αναπαριστούσαν ως γυναίκα που κρατούσε συνήθως ένα μικρό παιδί, ένα στάχυ ή το κέρας της Αμάλθειας ως ένδειξη του πλούτου και της αφθονίας. Είναι ο καλός δαίμονας που συνοδεύει τη ζωή του ανθρώπου, σε αντίθεση με τον κακό δαίμονα, την ατυχία, που μπορεί να δράσει αρνητικά, παραπέμποντας στο αντίξοο. Δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τους παράγοντες που καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας και βολευόμαστε επικαλούμενοι την Τύχη. Μόνο και μόνο επειδή μας απαλλάσσει – όπως πιστεύουμε – από κάθε ευθύνη. Δυναμώνουμε την σημασία παραγόντων που δεν μπορούμε να αλλάξουμε όπως το φύλο, την ηλικία, την χώρα που διαμένουμε, την καταγωγή μας κλπ. για να αποδυναμώσουμε όλα αυτά που με την προσπάθεια μας αρκούν για να επιτύχουμε τους στόχους μας. Η ζωή έχει δείξει πως αυτοί που πέτυχαν, δούλεψαν με όλα όσα μπορούσαν να αλλάξουν. Αυτά που δεν μπορούσαν να αλλάξουν έπαιξαν πολύ μικρό ρόλο στην επιτυχία τους. Η Τύχη δηλαδή, δεν ήταν ο βασικός παράγοντας, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να την καθιστούν πρωταγωνίστρια. Δυστυχώς, όπως λένε, «όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του, εμπιστεύεται την τύχη».
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: