«Εάν περιμένεις 15 λεπτά μέχρι να γυρίσω και δεν το φας, όταν επιστρέψω θα σου δώσω κι άλλο ένα» λέει στο παιδί, και η κάμερα καταγράφει την αναμονή. Κάποια αλληθωρίζουν από πόθο στη θέα του ζαχαρωτού, υποκρίνονται πως το δαγκώνουν, του μιλάνε, το φιλάνε. Άλλα βουτάνε δαχτυλάκια, ένα παιδάκι το δαγκώνει απ’ όλες τις μεριές και μετά το ξαναβάζει στο πιάτο. Ένας πιτσιρικάς χτυπάει κωμικά το κεφάλι του, λες και βρίσκεται σε κατάσταση απεξάρτησης γλυκών. Ο Γουόλτερ Μίτσελ, καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ διεξήγαγε το πείραμα του ζαχαρωτού τη δεκαετία του 1960, στο οποίο συμμετείχαν παιδιά πέντε ετών. Ο καθηγητής έμπαινε στο δωμάτιο με ένα παιδί και του πρόσφερε την αγαπημένη του λιχουδιά, ένα ζαχαρωτό. Στη συνέχεια του έλεγε ότι μπορεί να το φάει αμέσως, εάν όμως περίμενε 15 λεπτά θα το αντάμειβε με άλλο ένα. Ο καθηγητής έβγαινε έξω από το δωμάτιο και περίμενε την αντίδραση του παιδιού. Τελικά πολύ λίγα παιδιά περίμεναν μέχρι να επιστρέψει και να τους δώσει το έπαθλο τους. Ο Μίτσελ για να επιβεβαιώσει τα συμπεράσματα της έρευνας παρακολούθησε την πορεία των παιδιών στη διάρκεια των χρόνων. Αυτό που παρατήρησε ήταν ότι τα παιδιά που δεν επέδειξαν αυτοέλεγχο και έφαγαν κατευθείαν το ζαχαρωτό εξελίχτηκαν σε ενήλικες χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς ιδιαίτερες σχολικές και επαγγελματικές επιτυχίες.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: