Αναδεικνύουμε τον εαυτό μας αναδεικνύοντας τα μέλη της ομάδας. Πάνω σ’ αυτό υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση. Νομίζουμε ότι χανόμαστε μέσα σε μια ομάδα γιατί δεν αναδεικνύεται κάθε στιγμή της κοινής μας συνύπαρξης το απαιτητικό “εγώ” μας. Νομίζουμε ότι ο τρόπος για να αναγνωριστούμε, είναι να αναδείξουμε τον εαυτό μας. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μόνο ρίχνοντας τον εγωισμό μας, τρέφουμε τον εγωισμό μας. Μόνο προσφέροντας, υπηρετώντας και γινόμενοι ο ενωτικός κρίκος μιας ομάδας, κερδίζουμε την συμπάθεια και την αγάπη. Όταν μόνο παίρνουμε, γινόμαστε απειλή. Όταν λέμε «εγώ» οι άλλοι δεν ακούνε τι εμείς αλλά τι όχι εκείνοι. Εδώ ίσως κολλάει και το: ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην απειλήσεις ποτέ κανέναν είναι να μην υπάρχεις.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Αναδεικνύουμε τον εαυτό μας αναδεικνύοντας τα μέλη της ομάδας