Μήπως η κατάτμηση της ζωής μας σε προσωπική και επαγγελματική είναι επικίνδυνη; Μήπως η συνεπαγόμενη αναζήτηση ισορροπίας είναι, αντί για βοηθητική, αποπροσανατολιστική; Μήπως ο παραπάνω διαχωρισμός, αντί να ανοίγει ένα παράθυρο στη σύνδεση, διαιωνίζει την σύγκρουση «επαγγελματικής και προσωπικής ζωής»; Μήπως το μήνυμα που υποσυνείδητα παίρνουμε είναι ότι η δουλειά δεν μπορεί παρά να είναι το καθημερινό μας κάτεργο και η προσωπική ζωή η ανακούφιση που φυσικό είναι να χρειάζεται κάποιος μετά από την καταναγκαστική εργασία; Μήπως θα ήταν χρήσιμη μια επανατοποθέτησή μας; Αντί δηλαδή να αναζητούμε χρόνο και χώρο για προσωπική ζωή, προκειμένου να πάρουμε ανάσα από την ασφυκτική δουλειά μας, να αναζητούμε μια ζωή που η εργασία, η οικογένεια, τα χόμπι, η διασκέδαση θα είναι όλα εκφράσεις της προσωπικής μας ποιότητας και των ικανοτήτων που διαθέτουμε; Η ζωή είναι μία και δεν αναγνωρίζει διαχωρισμούς. Απλά, μας προσφέρει διαφορετικά μετερίζια για να δοκιμάσουμε και να επικοινωνήσουμε μια γκάμα ικανοτήτων μας, να υλοποιήσουμε διαφορετικά έργα και να συνδεθούμε βαθιά και ουσιαστικά με διαφορετικούς ανθρώπους. Μήπως η αντίληψη της ολικής ποιότητας στη ζωή μας είναι τελικά πιο χρήσιμη από την ισορροπία μεταξύ του προσωπικού και του επαγγελματικού «κομματιού» της;
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Ισορροπία προσωπικής και επαγγελματικής ζωής: Ανάγκη ή παγίδα;