«Διάσπαση προσοχής», «ΔΕΠΥ», «Υπερκινητικότητα», πολλές διαφορετικές λέξεις για να περιγράψουν μία διάγνωση που δίνεται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, κυρίως σε παιδιά και εφήβους. Αυτό που παρατηρείται, όμως, είναι το γεγονός ότι αυτή η διάσπαση της προσοχής βιώνεται έντονα και από πάρα πολλούς ενήλικες παρόλο που δεν εμφάνιζαν σχετική συμπεριφορά στην παιδική τους ηλικία. Πλέον φαντάζει αδύνατον να παραμείνουμε προσηλωμένοι στην ίδια δραστηριότητα για περισσότερα από 5 λεπτά χωρίς να ξεκινήσουμε κάτι διαφορετικό, να ψάξουμε για κάτι που θυμηθήκαμε, να προσπαθούμε να σκεφτούμε τί μας είπε ο σύζυγός μας το πρωί και ταυτόχρονα τί θα μαγειρέψουμε το μεσημέρι. Στο παρελθόν, μιλώντας για 8-10 χρόνια πριν, μπορούσαμε να καθίσουμε για 2 ώρες και να φέρουμε σε πέρας ό,τι αρχίζαμε, να είχαμε ένα στοιχειώδες πλάνο που καθόριζε τα 5 βασικά πράγματα που έπρεπε να γίνουν μέσα στη μέρα και να ξεκινούσαμε το πρώτο και αφού το ολοκληρώναμε να προχωρούσαμε στο δεύτερο κ.ο.κ.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Διάσπαση προσοχής: Γιατί δεν μπορούμε πια να συγκεντρωθούμε;