Η ψυχή παγώνει, μέσα μου κλαίω, μα δεν τολμώ να μιλήσω, σκέφτομαι πώς ίσως κάποιος ενδιαφερθεί για μένα, αλλά ποιός θα ενδιαφερθεί; Ποιός θέλει να με ακούσει; Ποιός να με κατανοήσει; Ίσως ήρθε η στιγμή να μιλήσω αλλά δεν ξέρω πού… πού πήγαν όλοι; Πού είναι τα παιδιά; Που είναι οι φίλοι; Που είναι οι συγγενείς.. πλέον κανείς, μόνο εγώ και πολλά ερωτηματικά, ένα τεράστιο κενό κι ένας εαυτός που δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν εξακολουθεί να ζει.”
Μοναξιά και κοινωνική απομόνωση η επιδημία της νέας γενιάς, ή η νόσος του αιώνα όπως έχει χαρακτηριστεί… όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε έρθει με τον φόβο του να μην μείνουμε μόνοι. Πρόκειται για ένα συναίσθημα απομόνωσης, πικρίας, απογοήτευσης και όχι με την συνειδητή επιλογή κάποιου να μείνει μόνος.
Η αδυναμία του ανθρώπου να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός, να μιλήσει και να συμβιβαστεί με τον εαυτό του.. όλα ίσως ξεκινούν από ένα συμβιβασμό.
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: