Συνέχεια, καθημερινά, ασταμάτητες φράσεις, προτάσεις, λέξεις, νοήματα… στα οποία γινόμαστε είτε πομποί, είτε δέκτες. Άλλες μπαίνουν, άλλες βγαίνουν και μερικές… περνάνε αδιάφορα, άλλοτε προκλητικά πλάι από τα αυτιά μας και δεν εισέρχονται ποτέ.
Συνήθως όταν είμαστε θυμωμένοι, εκνευρισμένοι και στην ουσία αμέτοχοι στο τι συμβαίνει γύρω μας, επαναπαυμένοι στο “δικό μας συννεφάκι”, που ξαφνικά πάει τόσα ψηλά που οι φωνές των άλλων μοιάζουν ψίθυροι, αρνούμαστε επιδεικτικά να ακούσουμε τι θέλει να μας εξηγήσει κάποιος άλλος. Βέβαια, η δική μας γνώμη σίγουρα είναι καλύτερη, γιατί κυρίως… είναι η δική μας, έτσι;;;
«Συγγνώμη φίλη ή φίλε μου, μητέρα ή πατέρα μου, σύντροφε, παιδί μου, συνάδελφέ μου, αλλά είμαι απασχολημένος στο να ξαπλώνω στο συννεφάκι μου παρέα με την αδιάλλακτη άποψή μου και δε φτάνω να ακούσω τη δική σου, ούτε να δω από τόσο υψόμετρο έστω και μία έκφανσή της». Όμως μόνο προσπαθώντας να καταλάβουμε, ακούγοντας τον άλλο κι όχι απλώς να τον ακούσουμε καταλαβαίνοντας πως κάτι ψιλό-ακούμε, θα μπορέσουμε να δούμε την θέα από τη θέση του. Είναι τέχνη, και συνεπώς δύσκολο, το να ΑΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΙ ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
Και πως επιτυγχάνεται αυτό, λοιπόν;
Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί:
Η τέχνη του να ακούς για να καταλάβεις κι όχι για να απαντήσεις